از آنجایی که هر آموزشی نمی تواند منجر به یادگیری گردد و روش های سنتی کمتر موجب یادگیری عمقی می-شوند، بر آن شدیم تا یکی از روش های فعال یادگیری یعنی روش آموزش بر اساس بیمار Case –based teaching را در تدریس برخی دروس شایع و کاربردی بیماری های عفونی به کار بریم. با توجه به اینکه بیماری های اسهالی از بیماری های شایع و مهم و حتی از علل مرگ و میر به ویژه در کشورهای در حال توسعه می باشند و مدیریت صحیح آن اهمیت زیادی دارد، این مباحث انتخاب شدند. این روش به صورت مداخله ای برای تدریس یک گروه 17 نفره دانشجویان به کار گرفته شد و با گروه دیگر که 21 نفر بودند و تدریس به صورت سنتی برایشان انجام می شد، مقایسه شدند. برای این مقایسه از امتحان OSCE و MCQ پایان دوره استفاده شد. نتایج با نسخه 16 نرم افزارSPSS بررسی شد. در سطح a مساوی 0.05 برای امتحان OSCE به روش P=0.026 Independent T-Test با میانگین نمره 12.73 و انحراف معیار 2.15 در گروه مورد پژوهش در مقایسه با میانگین نمره 11.02 و انحراف معیار 2.33 در گروه کنترل و برای امتحان MCQ به روش P=0.039 Mann-whitney test با میانگین نمره 2.47 و انحراف معیار 0.94 در گروه مورد پژوهش در مقایسه با میانگین نمره 1.81 و انحراف معیار 1.03 در گروه کنترل به دست آمد که در هر دو امتحان نتایج معنادار بودند. بنابراین توصیه می شود که هر زمان که وقت و امکانات اجازه می دهد در آموزش مطالب شایع و کاربردی از این روش استفاده کنیم.

مقدمه: استفاده از روش یادگیری مبتنی بر مورد دانشجویان را با تجارب متنوعی در کلاس درس از جمله حل مسئله، ساخت دانش با یکدیگر، ارتباط و مشارکت گروهی آماده می کند. چالشی که در این زمینه در کشور ما احساس می شود آگاهی کم و ناکافی اعضای هیئت علمی و افراد درگیر در آموزش علوم پزشکی، از مدل ها و اثربخشی آن برای استفاده مناسب و گسترده از این روش فعال یادگیری است. هدف این مقاله، مروری بر شواهد مرتبط با مدل ها، کاربردها، اثربخشی و چالش های روش تدریس مبتنی بر مورد است. روش بررسی: مقاله حاضر یک مطالعه مروری است که از طریق جستجوی غیر نظام مند در بازه زمانی 2005 تا اکتبر 2015 با کلیدواژه های Case based learning، Case based teaching، Case method teaching، Case based discussion در پایگاه ها و مجلات الکترونیکی Google Scholar، Pub Med، ERIC، Willy، ProQuest، Medical Education Online انجام شد. نتایج: در جستجوی منابع 80 مقاله و دو پایان نامه یافت شد. پس از حذف مقالات تکراری از نتایج بازیابی شده، 64 مقاله مورد بررسی و دسته بندی قرار گرفت؛ درنهایت نتایج 20 مقاله مرتبط با موضوع پژوهش، وارد مطالعه شد. تعریف یادگیری مبتنی بر مورد به عنوان روشی برای نزدیک کردن محیط آموزشی به محیط واقعی یادگیری، مدل های یادگیری مبتنی بر مورد و کاربرد هرکدام بر اساس تحلیل محیط آموزشی، اصول طراحی سناریو و نتایج مطالعات در مورد اثربخشی این روش در آموزش پزشکی، مورد توجه قرار گرفت. نتیجه گیری: اگرچه در مورد تعریف یادگیری مبتنی بر مورد توافق نظر وجود ندارد، اگر به اصول زیربنایی آن مانند توجه به کیفیت سناریوهای طراحی شده و انتخاب نوع مدل بر اساس سطح مخاطبان توجه شود، این روش می تواند تجربه یادگیری مثبتی برای دانشجویان فراهم سازد.

در انگلستان یک مستمع مودب با دقت کامل به صاحب سخن خیره می شود و گهگاه پلک بر هم می زند تا اشتیاق خود را به موضوع صحبت نشان دهد. این گونه پلک زدن برای آمریکاییها بی معناست. آمریکایی انتظار دارد مستمع سر خود را به علامت تایید تکان دهد و گاهی زیر لب بگوید: آها، آها. در مناطقی از خاور دور هیچ نگاهی به طرف مقابل در حین صحبت جایز نیست.در آموزش زبان خارجی ، معمولا گفته می شود که فرهنگ با زبان آمیخته است و در تدریس زبان حذف عامل فرهنگ امکان پذیر نیست . اما این مهم چندان در کتابها و کلاسهای آموزش زبان ملموس نبود تا اینکه روش ارتباطی با گرایشی جامعه شناسانه پا به عرصه آموزش زبان گذاشت. این روش سعی داشته تا آنجا که ممکن است زبان را به شکل واقعی و طبیعی آن که توسط گویشوران زبان هدف مورد استفاده قرار می گیرد در کلاس درس ارایه کند.با این حال مساله فرهنگ به همین جا ختم نمی شود. امروزه زبانهای خارجی با اهداف متفاوت و متنوع آموخته می شود. آیا همه زبان آموزان نیازمند آن اند که با فرهنگ بیگانه آشنا شوند؟ آیا یادگیری زبان، آن طور که شومن مدعی است، بدون ترک فرهنگ خودی و پذیرش فرهنگ گویشوران زبان هدف امکان پذیر نیست؟ اصولا فرهنگ در حیطه آموزش زبان چگونه تعریف می شود؟ در کشورمان، ایران، این مساله چه شکلهایی پیدا می کند؟ اینها برخی از سوالاتی است که مقاله حاضر به آن پرداخته ولی لزوما جوابی قطعی به آنها ارائه نمی شود. بلکه حیطه هایی برای تحقیق در مقوله فرهنگ و آموزش زبان خارجی مطرح می شود.

مقدمه: آموزش مبتنی بر بیمار و یادگیری مبتنی بر مشکل از شیوه های آموزش و یادگیری رایج در بخش های بالینی هستند. هدف مطالعه تلفیق این دو شیوه به منظور بهبود رضایت کارورزان از اجرای آموزش برخورد با شکایات شایع درکوریکولوم پزشکی است. روش کار: در این مطالعه با ارائه آموزش مبتنی بر شکایات شایع بالینی سرفصل های کوریکولوم پزشکی عمومی بوسیله آموزش مبتنی بر بیمار که توسط طراحی و ارائه مرحله به مرحله موارد بالینی در بحث گروه های کوچک انجام شد، برخورد قدم به قدم با بیمار طراحی شده با حفظ پایبندی به مشکل مورد بحث توسط استاد بصورت محدود و کنترل شده و با ارائه بازخورد و امکان بازاندیشی در کلاس فراهم گردید و نتایج نظرسنجی دانشجویان از اجرای این شیوه جمع آوری شد. نتایج: بیش از سه چهارم از 65 کارورزی که نظرسنجی را تکمیل کردند کاملا از تأثیر این شیوه آموزشی در نگرش و برخورد با شکایات بیمار رضایت داشتند و 80% نیز برنامه آموزشی را به منظور تشویق در اخذ دقیق علائم حیاتی بیمار مبتلا به تنگی نفس کاملاً موثر دانسته اند. نتیجه گیری: شیوه تلفیق آموزش مبتنی بر مشکل به روش طراحی شده مبتنی بر موارد بالینی، طبق نظرسنجی بر رضایت کارورزان پیرامون بهبود نگرش در برخورد با شکایات بالینی بیمار موثر است و می تواند بعنوان ابزاری جذاب در آموزش بالینی مورد استفاده قرار گیرد. این شیوه زمان بر نیازمند اساتید با تجربه به تعداد متناسب با پذیرش روزافزون دانشجویان پزشکی است.

زمینه و هدف: یکی از راه های بهبود آموزش پرستاری، استفاده از الگوهای نوین تدریس می باشد. یکی از این روش های دانشجو محور که اخیرا مطرح شده، تدریس مبتنی بر مورد می باشد. لذا این پژوهش با هدف بررسی دیدگاه دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی زنجان درباره روش تدریس مبتنی بر مورد و مقایسه آن با روش سخنرانی مقایسه روش تدریس مبتنی بر مورد با روش سخنرانی در سال 1390 انجام شده است.روش: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی است که در آن، 30 نفر از دانشجویان ترم 6 پرستاری که در حال گذراندن واحد پرستاری مراقبت های ویژه بودند انتخاب شدند، مطالب جلسه به دو بخش تقسیم شد بخش اول بر اساس الگوی تدریس مبتنی بر مورد و بخش دوم از طریق سخنرانی ارائه شد. و هر یک از بخش ها 45 دقیقه طول کشید. در پایان جلسه از دانشجویان خواسته شد تا این دو روش را مقایسه کرده و پرسشنامه مطالعه را تکمیل نمایند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: بر اساس نتایج مطالعه، بیشترین نسبت نمونه ها (66.7 درصد از دانشجویان) کاملا موافق بودند که روش تدریس مبتنی بر مورد در مقایسه با سخنرانی باعث افزایش درک مطلب دانشجویان می شود. همچنین، نتایج مطالعه نشان داد که اکثریت دانشجویان از این روش جدید رضایت خیلی بالایی داشتند بطوری که در مقیاس 0 تا 10 امتیازی، میانگین رضایت آنها 1.8±8.38 بود. اما تفاوت معنی داری بین دوجنس یافت نشد (0.05<p).نتیجه گیری: بر اساس نتایج نتیجه می گیریم که روش تدریس مبتنی بر مورد در مقایسه با سخنرانی کارایی بیشتری دارد و از آنجا که این روش بسیار آسان بوده و به سهولت قابل اجراست بنابراین مربیان پرستاری می توانند از این روش برای ارتقا یادگیری دانشجویان استفاده نمایند.

مقدمه و هدف: در این مقاله دو روش آموزشی تحت عناوین Case Study ,Case Method به عنوان تکنیکهای آموزشی مورد بررسی و نقد قرار گرفته و تفاوتها و شباهتهای هر کدام به طور جداگانه بررسی شده است و نکات کاربردی هر روش در آموزش پرستاری مورد بحث قرار گرفته است.مرور مطالعات: در این مقاله ابتدا تعاریف دو نوع متد آموزشی ارایه گردیده و سپس موارد استفاده از هر متد به طور جداگانه بحث شده است، و با توجه به ماهیت آموزش پرستاری ایران پیشنهادات کاربردی در این زمینه ارایه شده است. Case Method در گروههای آموزشی کوچکتر که مشاهدات ذهنی کمتری دارند و در ابتدای تجربه می باشند استفاده می شود. ولی Case Study در گروههای آموزشی بزرگتر که مشاهدات ذهنی بیشتری دارند و قدرت تجزیه و ترکیب و رشد بحث در آنها بیشتر می باشد استفاده می شود. از ویژگیهای مهم آنها می توان به افزایش قدرت تصمیم گیری افراد در موقعیتهای مختلف، لذتبخش تر کردن آموزش و علاقمند کردن به امر تدریس و ... نام برد.بحث و نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش و با توجه به محتوی برنامه های آموزشی پرستاری، محقق استفاده از روشهای Case Study ,Case Method را برای دانشجویان پرستاری توصیه می نماید. زیرا بهترین آموزش یادگیرنده ها زمانی مطرح می باشد که دانش هماهنگ و متنوع مهارتهای آموزشی با تجربیات در کنار هم می باشد.

یادگیری مسئله محور روشی آموزشی فعّال و مبتنی بر سازنده گرائی است. سازنده گرایی، ریشه در اندیشه های علمی و تربیتی دانشمندانی همچون پیاژه، برونر و جان دیوئی دارد، و بر نقش فعّال یادگیرنده در درک و فهم و ساختن دانش و علم تاکید دارد. حلّ مسئله معتبرترین فعالیت یادگیری است که دانش آموزان می توانند انجام دهند. در یادگیری مسئله محور، یادگیرنده از طریق توسعه راهبردهای یادگیری فراشناختی، کارکردن در گروه های کوچک و حلّ مسائل واقعی، نقش فعّالی در ساخت دانش پیدا می کند. درس تاریخ به جهت تأکید بر محفوظات، استفاده افراطی از روش سخنرانی، مشکلات ساختاری و گاه محتوائی کتاب درسی تاریخ از جاذبه اندکی برای تدریس برخوردار است. فراگیران غالباً از ملال آور بودن موضوعات تاریخی یاد می کنند. بنابراین مدرس تاریخ بایستی در پی یک روش مناسب برای آموزش باشد. یادگیری مسئله محور از جمله شیوه های است که علاوه بر علاقمند نمودن دانش آموزان به درس تاریخ در توسعه فهم و سواد تاریخی دانش آموزان مؤثر می باشد. سئوال اصلی این پژوهش اینست که یادگیری مسئله محور را چگونه می توان در آموزش تاریخ بکار بست؟ در پاسخ به این سئوال و با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی و استناد به تجربه عملی نگارندگان، این نتیجه حاصل آمد که در تدریس تاریخ به روشمسأله محور موضوعات آموزشی در دل مسأله اصلی تلفیق می شوند وتدریس براساس مسئله به شیوه عملی می تواند اشکال متنوعی داشته باشد. شیوه پروژه محور از جمله این روش ها است که به صورت نمونه عملی مورد بررسی قرار گرفته است.

از ابتدای تاریخ پزشکی گزارش موارد (Case Reports) همیشه منبعی غنی برای آموزش و تحقیقات محسوب می شده است. امروزه نیز همیشه بخش عمده ای از ژورنال های پزشکی به چاپ Case Report اختصاص می یابد. اگر چه اغلب چاپ این نوع مقالات ساده انگاشته می شود؛ ولی، اگر تهیه آن ها بر اساس رویکردهای سازمان یافته انجام نشده باشد معمولا ارزش زیادی ندارد و میزان رد آن ها توسط هیات تحریریه ژورنال ها بسیار بالا است. با توجه به تعدد بی شمار گزارش هایی که برای ژورنال ها ارسال می شود، مولف باید بداند با چه معیارهایی مورد (Case) را انتخاب کرده وچگونه آن را گزارش کند تا توجه هیات تحریریه را برای چاپ جلب نماید.از مسال مهم و جدید در موردCase Report ، نقش آن در طب مستند است. براساس طیب مستند هر Case Report می تواند مستندی مهم به حساب آید و از طرف دیگر استفاده از مستندات موجود برای تفسیر Case و رویکرد به آن نقش مهمی دارد؛ در صورتی که،Case Report  به خوبی تنظیم شده باشد نه تنها در آموزش نکته های بالینی ارزشمند خواهد بود، بلکه زمینه ای برای تحقیقات آینده فراهم می کند. انتخاب Case معیارهای خاصی دارد که توجه به آن ها ضروری است. Case باید به شکل مختصر ارایه شود و نکات منفی و مثبت مهم مربوط به آن ذکر شود. در قسمت بحث و نتیجه گیری مولف باید منحصر به فرد بودن Case  خود را ثابت کند و نیز اهمیت یافته های به دست آمده از آن و نیز ارتباط آن ها با دانسته های موجود و گزارش های قبلی را نشان دهد و بتواند پیشنهاداتی در زمینه بالین و تحقیقات در پزشکی ارایه کند. در این مقاله سعی شده است، اصول تهیه Case Report کلاسیک توضیح داده شود.